Kabayan, Paalala

KABAYAN, PAALALA

Tula ni Miriam Tampos

Riyadh, 2009

Dala ng kahirapan, kaya nangibang bansa

May pangarap tayo, at inaadhika

Iniwan ang bansang Pinas, sa hangaring sumagana

Na ang sariling bayan natin, walang kaya at magawa.

Nang napadpad tayo dito, sa Bansang Arabo

Sa PDOS pa lang, aral na tayo

Marami silang Do’s and Dont’s, na ipinapanuto

Di dapat ipagsawalang bahala, nating mga Pilipino.

May samot’ saring daing, tayong mga OFW

May di tamang pasahod, maging pagmamaltrato

Malimit ngang biktima, kababaihan sa bahay nagtatrabaho

Kung hindi nagahasa, ginugutom ng Amo.

Ang tanong ko lang kabayan, sino ang iyong sandigan

Bago ka ba umalis, may baon ka bang Dasal

Pagtuntong mo ba dito, tumingala ka man lang

Panginoon andito na po ako, patnubay Mo’y kailangan.

At kung may pagsubok, sinong una mong tinatawagan

Kapag sakaling nalamang, anak o asawa’y may malubhang karamdaman

Si Inay ba o Itay na iyong pinagbilinan

Di ba’t dapat ang AMA, sa taas ng Kalangitan.

Kapag sa iyong hanapbuhay, may sularining nasagupa

May naiingit sa iyo’t, sa kompanya’y sinisira

Dapat ka bang gumanti, sa taong sa iyo’y gumawa

O ipanalangin siyang, magtino ang diwa.

Kung sakali man, sa iyo ngang mga lumbay

Buong panatag mong, sa KANYA’Y ibinibigay

Ngunit paano, kapag tinatamasa’y tagumpay

Ibinabalik mo ba sa KANYA, ang pagpupuri at wagayway?

Ito’y paaalala, sa ating lahat

May mabisang sandata, SIYA’Y abot kamay

Nakalaan SIYANG makinig, kung tatawag ka

Naghihintay lagi na, maalala mo SIYA!